Boliviaanse avonturen (en foto´s)
Door: Dirk-Jan
Blijf op de hoogte en volg Dirk-Jan
14 Juni 2009 | Bolivia, La Paz
Om te beginnen heb ik een hele lading foto´s online gezet. De favella´s van Rio, het paradijs van Ilha Grande, de krokodillen van de Pantanal, Sucre en nieuwe foto´s zijn te vinden via
http://www.flickr.com/dirok
(Nieuwe foto´s vanaf pagina negen)
Potosi
Nu Sucre ben ik naar Potosi gegaan, de hoogste stad ter wereld. De stad is bekend vanwege zijn mijnen. Slaven haalden er in het verleden grote ladingen zilver uit de grond. Naar schattingen miljoenen slaven kwamen er ook om.
Potisi zelf is niet heel bijzonder. Ademen is er vanwege de hoogte moeilijk en het is er koud. Even wennen na Brazilië.
Het mijnbezoek is erg indrukwekkend. Je gaat drie verdiepingen onder de grond door zeer nauwe gangen en schachten waar je op handen en voeten door moet klauteren, onderwijl constant je hoofd stotend. Tel daarbij op het moeilijke ademen door de combinatie van een gebrek aan zuurstof en ijle lucht en je hebt een echte ervaring te pakken. Mensen met claustrofobie kunnen beter niet naar binnen gaan en sommige mensen raken een beetje in paniek. Na 2 uur sta je weer buiten. Zo niet de mijnwerkers, die blijven soms tot 20 uur binnen en dat is heel moeilijk voor te stellen.
De toer wordt afgesloten met het afsteken van dynamiet. Je kunt zelfs op de foto met de staaf. Heel bizar.
Meer over dit avontuur is binnenkort waarschijnlijk in nrc.next te lezen, want ik ga er een artikel over schrijven.
Roadblocks
Na deze toer wilde ik met een groep Engelse jongens en een Engels meisje met wie ik de toer gedaan heb naar Uyuni vertrekken. Dit kon echter niet, omdat de bewoners van deze plaats uit onvrede met gevoerd beleid alle wegen geblokkeerd hadden. Het was dus onmogelijk om er te komen. Volgens het Nederlandse nieuws waren Nederlandse toeristen gegijzeld in Uyuni, maar dit was redelijk overdreven. Ze konden de stad niet verlaten, maar dit konden de Bolivianen net zo min, vastgehouden werden ze niet.
We hebben dus eerst nog een tussenstop gemaakt in Tupiza, vlakbij de Argentijnse grens en vervolgens konden we na twee nachten toch naar Uyuni vertrekken.
Uyuni
Het hostel hier was vooral erg koud en het was net als in Potosi wennen aan de hoogte. Soms heb je wat hoofdpijn, je bent zo buiten adem na het oplopen van een berg en soms slaap je een stuk minder. Maar de volgende dag ging ik samen met de Engelsen in de jeep op weg naar de zoutvlaktes, die volgens veel reizigers een absoluut hoogtepunt moeten zijn.
Eerst bezochten we nog het treinenkerkhof, een bijzondere plek en heerlijk om foto´s te nemen, maar vervolgens gingen we dan richting de grootste zoutvlakte. Onder de tonen van The Cure met ´A Forest´, reden we de witte woestijn op. Het is inderdaad te bizar om te zien, surrealistisch en heel mooi.
Na een heerlijke lunch hebben we de bekende clichéfoto´s genomen. En vlak voor zonsondergang werden we midden op de vlakte gedropt door de jeep. Met de groep hebben we in de middle of nowhere keepy uppy gespeeld en gewacht op de zonsondergang, op deze bizarre plaats. Opnieuw mooie foto´s gemaakt. De jeep bracht ons hierna naar een hotel gebouwd uit zout, waar we de nacht hebben doorgebracht.
Vervolgens hebben we nog twee dagen rondgereden in het gebied. De tweede nacht was bizar koud, maar het was het waard. Het is een woestijn met prachtige landschappen en bizarre rotsformaties. Zie de foto´s. En met de groep was het echt weer top. Rijden door prachtige landschappen met Coldplay op de achtergrond, daar wordt een mens gelukkig van.
La Paz
Hierna ben ik met de bus naar La Paz gegaan. Bij het inchecken al weer leuke mensen ontmoet, onderwie Israeliër Gil, met wie ik het supergoed kan vinden. Ook Zwitser Julian uit Sucre is in ons hostel ingecheckt en de Zweedse Hannah, die ik in Patagonië ben tegengekomen. Met Julian en Gil hebben we de Death Road gemountainbiked. Dit is de weg van La Paz naar Coroico, bestaand uit grind, zo´n drie meter breed met zeer stijle afgronden. Er is inmiddels een nieuwe weg gebouwd die veiliger is.
Het is vrij bizar om hier rond te fietsen, als je naar links kijkt zie je een meter van je vandaan de diepte. Niet naar links kijken dus. Je daalt af van ongeveer 4700 meter naar 1100 meter in zo´n 4 a 5 uur. Ik vond het echt een van de coolste dingen die ik tot nu toe gedaan heb.
La Paz is verder een zeer bijzondere stad. Het ligt tussen de bergen, en de huizenzee gaat letterlijk door tot op de top van die bergen. Er zijn straten vol met markten waar werkelijk alles te koop is. Het is opnieuw zeer hoog (zo´n 3700 meter), de straten lopen steil omhoog en er is veel te doen. Het hostel is heel mooi en je ontmoet er ook weer een hoop mensen. Alleen vonden Julian en ik het vandaag wel weer eens tijd om verder te gaan, maar er zijn opnieuw roadblocks die de weg versperren, waardoor ik niet naar Lake Titicaca kan. Ik heb mijn visum voor Bolivia dus verlengd en wacht rustig af. Er zijn slechtere plaatsen om vast te zitten (Potosi bijvoorbeeld).
Foto´s van deze laatste avonturen volgen nog, het uploaden in Bolivia lukt soms gewoon niet. Maar kijk vooral op http://www.flickr.com/dirok
Tot de volgende keer!
En voor iedereen die het niet kent, dit is A Forest:
http://www.youtube.com/watch?v=7ZwVgQ4Wq7E
http://www.flickr.com/dirok
(Nieuwe foto´s vanaf pagina negen)
Potosi
Nu Sucre ben ik naar Potosi gegaan, de hoogste stad ter wereld. De stad is bekend vanwege zijn mijnen. Slaven haalden er in het verleden grote ladingen zilver uit de grond. Naar schattingen miljoenen slaven kwamen er ook om.
Potisi zelf is niet heel bijzonder. Ademen is er vanwege de hoogte moeilijk en het is er koud. Even wennen na Brazilië.
Het mijnbezoek is erg indrukwekkend. Je gaat drie verdiepingen onder de grond door zeer nauwe gangen en schachten waar je op handen en voeten door moet klauteren, onderwijl constant je hoofd stotend. Tel daarbij op het moeilijke ademen door de combinatie van een gebrek aan zuurstof en ijle lucht en je hebt een echte ervaring te pakken. Mensen met claustrofobie kunnen beter niet naar binnen gaan en sommige mensen raken een beetje in paniek. Na 2 uur sta je weer buiten. Zo niet de mijnwerkers, die blijven soms tot 20 uur binnen en dat is heel moeilijk voor te stellen.
De toer wordt afgesloten met het afsteken van dynamiet. Je kunt zelfs op de foto met de staaf. Heel bizar.
Meer over dit avontuur is binnenkort waarschijnlijk in nrc.next te lezen, want ik ga er een artikel over schrijven.
Roadblocks
Na deze toer wilde ik met een groep Engelse jongens en een Engels meisje met wie ik de toer gedaan heb naar Uyuni vertrekken. Dit kon echter niet, omdat de bewoners van deze plaats uit onvrede met gevoerd beleid alle wegen geblokkeerd hadden. Het was dus onmogelijk om er te komen. Volgens het Nederlandse nieuws waren Nederlandse toeristen gegijzeld in Uyuni, maar dit was redelijk overdreven. Ze konden de stad niet verlaten, maar dit konden de Bolivianen net zo min, vastgehouden werden ze niet.
We hebben dus eerst nog een tussenstop gemaakt in Tupiza, vlakbij de Argentijnse grens en vervolgens konden we na twee nachten toch naar Uyuni vertrekken.
Uyuni
Het hostel hier was vooral erg koud en het was net als in Potosi wennen aan de hoogte. Soms heb je wat hoofdpijn, je bent zo buiten adem na het oplopen van een berg en soms slaap je een stuk minder. Maar de volgende dag ging ik samen met de Engelsen in de jeep op weg naar de zoutvlaktes, die volgens veel reizigers een absoluut hoogtepunt moeten zijn.
Eerst bezochten we nog het treinenkerkhof, een bijzondere plek en heerlijk om foto´s te nemen, maar vervolgens gingen we dan richting de grootste zoutvlakte. Onder de tonen van The Cure met ´A Forest´, reden we de witte woestijn op. Het is inderdaad te bizar om te zien, surrealistisch en heel mooi.
Na een heerlijke lunch hebben we de bekende clichéfoto´s genomen. En vlak voor zonsondergang werden we midden op de vlakte gedropt door de jeep. Met de groep hebben we in de middle of nowhere keepy uppy gespeeld en gewacht op de zonsondergang, op deze bizarre plaats. Opnieuw mooie foto´s gemaakt. De jeep bracht ons hierna naar een hotel gebouwd uit zout, waar we de nacht hebben doorgebracht.
Vervolgens hebben we nog twee dagen rondgereden in het gebied. De tweede nacht was bizar koud, maar het was het waard. Het is een woestijn met prachtige landschappen en bizarre rotsformaties. Zie de foto´s. En met de groep was het echt weer top. Rijden door prachtige landschappen met Coldplay op de achtergrond, daar wordt een mens gelukkig van.
La Paz
Hierna ben ik met de bus naar La Paz gegaan. Bij het inchecken al weer leuke mensen ontmoet, onderwie Israeliër Gil, met wie ik het supergoed kan vinden. Ook Zwitser Julian uit Sucre is in ons hostel ingecheckt en de Zweedse Hannah, die ik in Patagonië ben tegengekomen. Met Julian en Gil hebben we de Death Road gemountainbiked. Dit is de weg van La Paz naar Coroico, bestaand uit grind, zo´n drie meter breed met zeer stijle afgronden. Er is inmiddels een nieuwe weg gebouwd die veiliger is.
Het is vrij bizar om hier rond te fietsen, als je naar links kijkt zie je een meter van je vandaan de diepte. Niet naar links kijken dus. Je daalt af van ongeveer 4700 meter naar 1100 meter in zo´n 4 a 5 uur. Ik vond het echt een van de coolste dingen die ik tot nu toe gedaan heb.
La Paz is verder een zeer bijzondere stad. Het ligt tussen de bergen, en de huizenzee gaat letterlijk door tot op de top van die bergen. Er zijn straten vol met markten waar werkelijk alles te koop is. Het is opnieuw zeer hoog (zo´n 3700 meter), de straten lopen steil omhoog en er is veel te doen. Het hostel is heel mooi en je ontmoet er ook weer een hoop mensen. Alleen vonden Julian en ik het vandaag wel weer eens tijd om verder te gaan, maar er zijn opnieuw roadblocks die de weg versperren, waardoor ik niet naar Lake Titicaca kan. Ik heb mijn visum voor Bolivia dus verlengd en wacht rustig af. Er zijn slechtere plaatsen om vast te zitten (Potosi bijvoorbeeld).
Foto´s van deze laatste avonturen volgen nog, het uploaden in Bolivia lukt soms gewoon niet. Maar kijk vooral op http://www.flickr.com/dirok
Tot de volgende keer!
En voor iedereen die het niet kent, dit is A Forest:
http://www.youtube.com/watch?v=7ZwVgQ4Wq7E
-
16 Juni 2009 - 08:36
Daniel:
Wauw, mooie foto's zeg! -
16 Juni 2009 - 08:51
Kasper:
Mooi verhaal weer Dirkie, en geweldige foto's! Veel plezier straks in Peru! -
16 Juni 2009 - 09:27
Annemarie:
Prachtige foto's Dirk-Jan!! En weer een mooi verslag van je reis.
De Death Road...Zou hij die tocht ook gaan doen? Dus toch!! Een van de coolste dingen die je gedaan hebt, dat geloof ik gelijk. Op de foto die Toon en ik zagen ziet het er heel riskie uit. Nog veel plezier de laatste maand! Annemarie -
16 Juni 2009 - 11:00
Sandjay:
Wat een avonturen weer man!!
Leuk om alles te lezen!!
Groeten,
Sandjay -
16 Juni 2009 - 12:47
Charissa :
Ik had een vraag. ik moet namelijk van school een wereldreis maken en daarvoor moeten we hem helemaal uitdenken (waar we heen willen,kosten etc.) mijn vraag aan jou is: wat voor voorbereidingen moet je treffen om een wereldreis te maken? (denken aan kosten,verzekeringen,inentingen etc.)
wil je het antwoord sturen naar:
charissaprinsisp@gmail.com
alvast hartelijk bedankt
groeten, charissa -
16 Juni 2009 - 15:52
Jeroen:
Wat een vette foto's zeg. Moet eerlijk toegeven dat ik hier toch wel verschrikkelijk jaloers zit te wezen! -
24 Juni 2009 - 19:59
Kints:
Hey Dirok,
Eens een kijkje genomen hier, je zit niet stil zie ik... damn.
Verreweg de mooiste foto imho: David Brent in Salar de Uyuni, haha, dat moet een primeur geweest zijn! -
28 Juni 2009 - 21:56
Kees Arends Sr.:
Eindelijk weet ik nu ook het een en ander over Bolivia. Een mooi en interessant reisverslag.
Dirk-Jan, wens je goeie reis verder en groetjes. -
30 Juni 2009 - 20:24
Phily En Ben:
wat een prachtige foto's en een fantastische reis beschrijving.geniet nog volop van de laatste weken. groetjes
Phily en Ben
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
